Boas noites. Señoras e señores accionistas do Deportivo.
O pasado 22 de abril comunicamos a decisión de renunciar aos nosos cargos no Consello de Administración do Deportivo. Quero ante vostedes, que son quen nos outorgaron ao longo destes anos esta responsabilidade, os que fixeron que esteamos aquí, dar as explicacións sobre as causas desta renuncia, explicar brevemente o máis destacado do conseguido, comentar os que ao meu xuízo son os principais desafíos aos que se enfronta o Club os próximos anos e tamén agradecer a tantas persoas o seu apoio durante estes case 6 anos que van desde que demos un paso adiante e presentámonos ante o deportivismo até o día de hoxe.
A primeira pregunta que nos fai a xente é por que nos imos. E para respondela empezarei dicindo por que non nos imos.
Non nos imos polos resultados. Estamos en competición. Subimos ao equipo feminino a Liga lberdrola. E o noso equipo masculino aspira a todo. Podemos subir e o equipo pelexará por iso até o final. Non especulamos esperando a coñecer os resultados finais da competición para tomar esta decisión.
Non nos imos pola débeda. Chegamos co dobre de débeda en cantidade, cunha débeda peor estruturada e cun acredor duro que nos lembraba continuamente que lle daba igual o fútbol e o Deportivo. Todo isto cambiou enormemente e logo falarei diso.
Non nos imos por estar en Segunda. Xa nos presentamos en Segunda. Non somos do Deportivo en Primeira ou do Deportivo en Segunda. Somos do Deportivo. Nin nos dá medo nin nos deu medo.
Ímonos porque entendemos que nun posto como este, a ilusión ten que ser máxima. Do 100 %. Temos moitísima ilusión aínda. Enorme. Pero quizais non do 100 %. E o Presidente do Deportivo e os seus Conselleiros teñen que estar sempre a tope de motivación. Este posto necesita un estado de ánimo moi forte. Máis aínda cando é un posto sen remuneración, voluntariamente aceptada, no que se está –polo menos nós– soamente por ilusión e amor a unha institución. Ese é o noso único motor neste proxecto. Tiñamos que ser honestos e leais ao Deportivo e se a nosa enerxía non era a máxima pola razón que fose, deixar paso a outros deportivistas. E así o facemos.
Estas semanas, varias persoas preguntáronme pola conveniencia das datas para tomar esta decisión e a elas e agora a todos vostedes respóndolles. Nunca hai unha data óptima. O fútbol non para nunca, o que paran son as competicións, os partidos. Hai moito traballo que facer, moitas decisións que tomar e os nosos competidores xa están niso. Non debiamos esperar ao final da liga que pode ser o 23 de xuño e convocar unha Xunta para que o novo Consello entrase a finais do mes de xullo. Hai moito que decidir antes dese día. O 18 de agosto espéranos a nova competición.
Tamén me preguntaron por que non expliquei esta renuncia antes, noutro lugar. Nese sentido quero dicirlles que este Consello se debe a vostedes que son os donos do Club e quen nos nomearon. Vostedes son o principio e o final da nosa presenza no Consello de Administración. E ante vostedes teñen que ser nosas explicacións, desculpas e agradecementos. Aínda que logo fale de máis agradecementos quero darlles as grazas a vostedes polo seu apoio e confianza. Tivemos os máximos apoios en Xuntas de Accionistas e coas máximas participacións de accionistas na historia do Club. Todas elas tiveron lugar nestes anos connosco. Con apoios abafadores tanto en número de accións como de accionistas. Sempre que nos presentamos nunha Xunta de Accionistas do Deportivo fomos os que máis accionistas representamos. Cando era candidato e agora de Presidente. Moitas grazas polo seu apoio. Nunca o esquecerei. Debereillo sempre. Por iso só esta Xunta podía ser o escenario das miñas primeiras explicacións.
Gustaríame agora falar do conseguido nestes anos. E quero empezar por falar da parcela deportiva.
Como dicía antes non nos dá medo a Segunda División, porque a ela chegamos. O noso primeiro partido non foi en Manchester nin no Camp Nou. Foi en Córdoba, en Segunda División, hoxe xa en Segunda B e cun futuro incerto. O noso segundo partido foi en Riazor contra o Sabadell, hoxe tamén en Segunda B. Viña da man dun investidor xaponés chamado Sakamoto. A ese Deportivo chegamos nós.
Pareceríame de xustiza que cando se fale da nosa etapa de 5 anos no Club fálese dos anos anteriores á nosa chegada. E que se fagan as comparacións entre os resultados deportivos do primeiro equipo, do Fabril, de canteiráns, de internacionais de categorías inferiores, de resultados dos traspasos. Non vou pedir que se faga do fútbol feminino onde nada había e hoxe estamos na máxima categoría do fútbol español. Pido esa xustiza. E que cada un saque as súas propias conclusións.
Análise que ademais deberá ter en conta dúas circunstancias: a primeira, a chegada do control económico a LaLiga. Os anos anteriores fixéronse incrementando débeda e os 5 anos nosos pagando todos os gastos de cada ano e pagando ademais a débeda anteriormente xerada.
Poñería tamén en xogo outra variable de contorna, os 5 anos anteriores todos os deportivistas estabamos a apoiar a tope ao equipo e connosco iso non sucedeu. É a realidade. Non sucedeu en ningún momento. Nin o primeiro día.
Pido tamén que se analice o valor patrimonial do cadro actual do Deportivo e do que recibimos.
Todo iso é a xestión deportiva. Con todo iso, cada un que saque as súas propias conclusións. Pero que ninguén o esqueza. Nós non chegamos ao Deportivo campión de nada. Chegamos ao Deportivo da Temporada do dramático 31 de xullo de 2013, na que até tivemos unha folga dos nosos propios xogadores para xogar un partido de pretemporada.
Quero agora falar da parcela económica. Fálase de redución da débeda e así é.
Este Club protagonizou a maior suspensión de pagos da historia do fútbol español. Dúas foron as causas: mala xestión e permisividade do mundo do fútbol e as administracións. Fomos protagonistas do maior concurso de acredores da historia. O maior e o que máis tarde se solicitou, o que agravou enormemente a situación. E houbo moitos casos: Las Palmas, Zaragoza, Celta, Hércules, Mallorca, Rayo Vallecano, Betis, Granada, Levante... Uns con 28 millóns como a Real Sociedad, outros con 70 como Las Palmas, 50 o Sporting, con 84 o Celta. Repito que entrou con 84, practicamente o mesmo que nos queda agora, despois de nosas quitas e despois de varios anos pagando. Eles ademais tiveron enormes quitas que o Deportivo non expuxo.
A débeda reduciuse desde os 160 millóns aos 82 actuais de orixe concursal. Pero non só iso, reestruturouse, cambiáronse os prazos e condicións de pago e, o máis importante, cambiaron os acredores. Pasamos de acredores moi duros que nos dicían que non lles importaba nin o fútbol nin o Deportivo a outros acredores. Neste momento, referireime ao principal, ABANCA, a quen quero agradecer dunha maneira especial a súa confianza en nós. Eles son a quen debemos máis diñeiro, e son compromisos que temos que cumprir, pero é unha gran alegría ter estes compañeiros de viaxe que tamén nos acompañan como patrocinadores.
Como galego e como empresario defendín sempre a enorme e inmensa sorte que para nosa terra supón o proxecto de ABANCA. Como deportivista non podo estar máis que agradecido e en débeda persoal eterna a esta institución e particularmente a Juan Carlos Escotet.
E falando do económico, quero facer referencia a algo que me parece un fito de enorme dificultade. Cambiar unha Lei, algo que penso que era de xustiza, pero cambiar unha Lei non é tarefa fácil. Aquí hai un nome propio por encima de todos. Xa non está en política nin vai volver. Así que pasando até as eleccións municipais a ninguén debe molestar que o cite.
Carlos Negreira Souto e todas as persoas ás que mobilizou, cun informe técnico achegado polo RC Deportivo sobre a inxustiza que se estaba cometendo, conseguiron que a nosa petición, que era pagar o efecto da quita e a espera do concurso de acredores ao longo da vida do mesmo e non pagalo de golpe o ano no que se aprobou o convenio. Non pagar eses 10.800.000 euros en xaneiro do 2015 deunos a vida. Non podiamos afrontalo. Ese ano por moito menos o Elche descendeu administrativamente e aínda non volveu a Primeira desde entón.
Moitas grazas por iso a Carlos Negreira e ao Presidente Alberto Núñez Feijóo, sempre estiveron aí axudando. Tamén ao senador José Manuel Barreiro, ao senador Juan Juncal e á deputada Tristana Moraleja. Moitísimas grazas. Aquel 14 de maio de 2015, non gañamos ningún título pero a miña alegría foi inmensa despois de estar conectado á páxina web do Senado durante toda a mañá escoitando todas as intervencións. Será un dos días que sempre recodaré. Moitas grazas de corazón.
Acabo de falar dunha cantidade. 10.800.000 de euros. Permitídeme que vos diga unha cousa. Nunca lle perdamos o respecto ao diñeiro. É moi fácil gastar e ter ideas de gasto. Moito máis difícil ingresar e ter ideas de ingreso. Este ano temos un exemplo próximo. No caso do Reus falábase de 5 millóns, moitas palabras e nunca apareceron, ao final perderon unha praza en LaLiga 1|2|3. Sempre. Moito respecto ao diñeiro.
¿Como quedan as cousas hoxe?
Quixese resaltar neste momento que pechamos unhas contas a 30 de abril de 2019 e foron auditados cun informe de auditoría sen excepcións a disposición do novo Consello de Administración.
Dentro das cousas conseguidas quero tamén facer unha mención ao apartado de infraestruturas. Creo que á vista están. E iso que moitas das melloras e obras non son visibles para todos. Como poden ser salas de prensa, zonas VIP, vestiarios, zonas de traballo, etc.
En xeral, tanto en Abegondo como en ABANCA-RIAZOR, a mellora é enorme. Pero o Deportivo ten que seguir investindo, queda moito por facer para estar á altura da industria do fútbol actual e reverter un estado de abandono das instalacións e falta de investimento durante moitos anos, que herdamos no seu día.
Quedóuseme gravado –porque non é o que me sucede na miña vida– o día no que, cando levabamos unhas semanas, para arranxar unha portería de Abegondo pedíronme que o pagase por adiantado. Ese era o crédito do Deportivo nese momento. Ningún.
Acometemos nesta etapa a maior transformación do estadio desde a súa reforma para o Mundial do ano 82. Entre o Concello, coa axuda da Deputación e o propio Deportivo, foron 15 millóns de euros na transformación de Riazor, unha das iconas da cidade.
En todo caso, queda moito. Hai que seguir. A iso referireime máis adiante.
Cando nos presentamos en 2013 falamos da necesidade de recuperar a centralidade institucional, de normalizar e facer cordiais as relacións do Deportivo coa súa contorna. Creo que o conseguimos e ímonos moi felices con iso. Coas institucións políticas, con todas, de todo signo e cor entendémonos/entendémosnos perfectamente. Coa Xunta, coa Deputación e co Concello. Sen dúbida, unhas moi importantes tiveron que ver coa operación que antes comentei que desembocou no cambio dunha Lei. Algo ao alcance de moi poucos.
As máis frecuentes tiveron que ver co Concello da Coruña. Tanto co Alcalde Negreira como co Alcalde Ferreiro, as relacións foron moi boas, con eles e cos seus equipos, e agradecémoslles de corazón o trato. Nesta última etapa, cunha obra inmensa, que como toda gran obra ten os seus problemas, soubemos resolver todo. Con honestidade, pensando no ben común, con relacións directas e francas e sen enviar mensaxes a través de terceiros, respectando os espazos de cada un e demostrando ambas partes amor pola cidade e polo Club. Non podo nomealos a todos. Moitas grazas a todos e de maneira especial nesta última etapa a Xulio Ferreiro, a Xiao Varela e a José Manuel Sande.
Tamén son importantes as relacións institucionais no mundo do fútbol.
Lembro a primeira Asemblea de LaLiga á que fun, en Valencia. Fun ben recibido, pero sentín como un puñal intervencións dalgúns Clubs. Referencias a xestión temeraria, chamarnos morosos... Algo que non me chamou ninguén na miña vida. Hoxe estamos moi ben valorados. Somos membros elixidos polos outros clubs da Comisión Delegada de LaLiga do Fútbol Masculino e tamén da do Fútbol Feminino. Ningún Club de Galicia está nelas. Somos membros da Asemblea de RFEF. Sendo votados polos 20 Clubs de Primeira División. Algo que só igualou a SD Eibar.
A título persoal, son a única persoa de Galicia membro da Xunta Directiva da RFEF. Ningunha outra persoa o é. Nin adestradores, xogadores, directivos, outros presidentes ou ex presidentes, neste momento nin o presidente da RFGF. Fun directivo da Federación Española de Fútbol con Ángel María Villar, na etapa de transición con Juan Luis Larrea e agora con Luis Rubiales. Agradézolles a súa confianza en min e deséxolles sempre o mellor. Sempre dixen que o fútbol para min é o Deportivo, a miña vida, non quero ser nada no fútbol que non sexa polo Deportivo e nos próximos días presentarei a miña renuncia tamén a seguir como Directivo da Federación Española de Fútbol.
Tampouco me podo esquecer da excelente relación coa Real Federación Galega de Fútbol. Hoxe o seu Presidente e varios directivos acompáñannos. Onte díxenllo persoalmente, moitas grazas por todo e moita sorte sempre para o fútbol galego.
Creo que conseguimos que RC Deportivo sexa unha organización centrada, respectada e respectuosa, valorada e querida polas institucións e o resto de Clubs do Fútbol Profesional. Para os que traballamos no ámbito institucional é un éxito e un orgullo.
No capítulo de proxectos postos en marcha durante estes anos quero destacar dous: os equipos femininos Deportivo ABANCA e o Deportivo Genuine.
O Deportivo Feminino queda no máis alto. Na Liga lberdrola. Coas mellores. A finais de 2013 presentámonos ante o Deportivismo falando deste proxecto. Cunha situación económica moi complexa tivemos esa forte determinación. Tivemos dificultades e inimigos importantes enfronte. Tamén aos que se puxeron de perfil e non nos quixeron axudar. Están máis preto do que parece. Afortunadamente superamos todas as dificultades e podémolo gozar.
Tampouco me quero esquecer do segundo equipo feminino que tamén logrou o ascenso á Segunda División. Parabén ás mozas e a todas as persoas que as rodean e traballaron intensamente neste proxecto.
O Deportivo Genuine é outra iniciativa extraordinaria desta etapa. Grazas e felicidades a todos os implicados que son moitos. Xogadores e xogadoras, técnicos, familias, as asociacións que nos apoian. Díxenllo aos rapaces e dígovolo a vós. No meu despacho, na empresa, teño dous escudos do Deportivo e unha única foto. Teño loxicamente moitísimas fotos de toda esta etapa, pero non elixín unha con xogadores, axentes, adestradores ou lendas do fútbol. A miña única foto é unha na que estou co equipo de LaLiga Genuine.
Un millón de grazas ás rapazas e aos rapaces destes novos proxectos, que aúnan paixón polo Deportivo e fan a esta Institución aínda máis grande.
En canto a proxectos realizados, gustaríame facer unha reseña a todos os proxectos que teñen que ver co fomento do deportivismo e a memoria histórica.
Abrazamos a todas as propostas que fixeron que máis persoas coñezan e amen ao Deportivo e desenvolvemos moitas accións para que a nosa historia coñézase, incorporar novos materiais históricos e que todos eles estean perfectamente ordenados e clasificados.
Tamén me gustaría destacar o avance da presenza do idioma galego na vida do Club. Hoxe non estou a falar en galego, pero nunca a nosa lingua tivo máis altas cotas de presenza no noso Club.
Gustaríame neste momento facer referencia ao que considero desafíos do futuro. Futuro do Deportivo no que non vou estar de ningunha maneira, nin ao sol nin á sombra. Só como afeccionado. Pero creo que neste momento aúno un alto coñecemento da industria e da situación do Deportivo e gustaríame compartir con vostedes algunhas reflexións neste sentido.
O primeiro desafío nin sequera é un desafío material. É un desafío inmaterial, pero penso que é capital para o futuro da entidade, para crecer e é sen dúbida algo que non soubemos ou non puidemos ou non nos deixaron conseguir. Trátase de axustar as expectativas do Club, do Deportivo actual, á realidade da industria e da competición e a nosa propia realidade económica. Esta industria cambiou e segue cambiando; de feito desde a nosa chegada até hoxe cambiou tamén substancialmente. Cambia a gran velocidade.
Os nosos títulos acabáronse en 2002. O ano que chegou o euro, que o próximo ano xa cumpre 18 anos. Xa é maior de idade. Desa etapa quédannos: os recordos para os que o vivimos, os títulos que sempre estarán aí e dos que estamos moi orgullosos e a débeda, aínda hoxe moi alta. Todos aqueles éxitos e o Super Dépor que lembramos con orgullo semanas atrás vivímolo case todo en pesetas e hoxe estamos noutro mundo. Estámolo en todo, na maneira de traballar, na de viaxar, nos bancos, na maneira de comprar, na maneira de divertirnos, de relacionarnos...
Temos que estar moi orgullosos do pasado, pero vivir o presente e enfocarnos cara ao futuro. Ninguén corre máis mirando cara atrás. Ninguén.
Hoxe non estamos en disposición nin nos permiten asinar a xogadores da selección brasileira e moi dificilmente poderemos optar ao xogador número 12 do Barça ou do Real Madrid. Por tanto, tomemos as referencias adecuadas. Axustemos as expectativas á nosa realidade. E crezamos aos poucos. En canto podamos toca volver a Primeira, e salvarse, e volver salvarse e non caer. E ese será o éxito. Aos poucos pagar débeda e ir facendo bases cada vez máis sólidas para avanzar. Ambición e realismo.
Para iso non podemos reaccionar como durante estes anos. No medio de incendios sociais e de medios de comunicación relevantes, cesamos sen estar en descenso a Víctor Fernández, a Gaizka Garitano, a Pepe Mel... Este último estaba a un punto do Getafe e 5 por encima do Alavés. Atacado desde fóra e desde dentro. Sinceramente non nolo podemos permitir.
As salvacións, tan importantes, vivíronse como fracasos, sendo por exemplo na Temporada 2014-2015 o tope salarial número 19. Sempre, excepto o ano pasado, cumprimos o obxectivo que sensatamente podiámonos marcar. Chegamos a acabar temporadas con leas e berros sorprendentes.
O Deportivo crecerá desde a tranquilidade, desde a pausa, como o fixo este ano Osasuna. Se o conseguimos iremos arriba. E cando volvamos a Primeira, se imos nos postos 15 ou 16, teñamos calma, quizais non podamos aspirar a moito máis nos próximos anos. Se imos neses postos os xogadores non son mercenarios, nin os directivos uns fillos de puta.
Vexo que persoas, benintencionadas, persoas moi sensatas, xente admirable nas súas profesións, aínda se lles vén á boca Mauro, Donato, Bebeto... Non estamos nese tempo. Tampouco estabamos cando o noso Consello chegou. Ningún rumbo que tracemos será acertado se non sabemos de onde partimos. Vivamos a nosa realidade, orgullosos, tranquilos, traballando forte e con ilusión e os resultados chegarán.
Estamos no apartado de desafíos. E antes falaba de que nos queda a débeda. Unha débeda moi superior á dos nosos competidores. Sempre digo que un Consello de Administración ten entre as súas funcións as de anticipar o futuro e xestionar a incerteza. O novo Consello terá nos próximos anos que reflexionar e decidir como afrontar o pago da débeda en relación ao escenario futuro da industria do fútbol. Ninguén nos garante cal é ese escenario máis aló de 3 ou 4 anos. Pero o escenario que si coñecemos é o pago da débeda durante moitos máis anos.
Quedan tamén desafíos materiais en relación ás instalacións: Abegondo e ABANCA-RIAZOR teñen que seguir mellorando. Avanzamos enormemente pero no caso do Estadio, seguramente nesta nova etapa abordarase un novo convenio co Concello e posiblemente sexa o momento de expoñer actuacións máis ambiciosas aínda, en beneficio de todos.
Tamén quedan proxectos expostos para Abegondo pero que creo terán que esperar a estar en Primeira novamente.
Finalmente quero pechar esta última intervención con agradecementos a varias persoas.
En primeiro lugar a todos os afeccionados e accionistas que nos apoiaron. Foron e seguen sendo moitas as mostras de agarimo recibidas durante estes anos e estes días. Cando pedín apoio fun o accionista que con máis accións e accionistas acudín á Xunta. Moitas grazas por iso e as miñas desculpas por todo aquilo que non puidésemos facer mellor.
A todos os empregados do Club e a todas as empresas que traballaron estes anos connosco.
A todos os xogadores e adestradores que estiveron neste tempo connosco.
Aos patrocinadores, tan necesarios e ás veces tan pouco valorados, un millón de grazas a todos eles por apoiar ao Deportivo. E entre eles, se mo permitides, quero falar do noso patrocinador principal, Estrella Galicia, que están en moitos sitios pero só son dun. Do Deportivo. Grazas a toda a familia Rivera pola súa paixón polo Dépor. Por tantos anos xuntos. Grazas de corazón ao seu Conselleiro Delegado, Ignacio Rivera, polo seu infinito amor ao Deportivo.
E, permitídeme finalmente, a todos os Conselleiros, e neste caso inclúome, ás nosas familias, esposas, fillos, amigos, á xente dos nosos traballos, que gozaron algúns días e sufriron moitos. Que recibiron insultos, ameazas, mensaxes aos móbiles, pancartas diante do traballo ou na vía pública, pintadas, mentiras moi graves sobre as persoas e empresas.
Conselleiros: pedinvos 6 cousas, pedinvos traballo e déstesmo, pedinvos ilusión e tivéstela ao máximo, talento xa sei que o tiñades, tamén vos pedín honestidade e foi máxima, tamén vos dixen que tiñamos que ser independentes e actuar sempre en beneficio do Deportivo e así foi e pedinvos Deportivismo, que no voso caso ninguén o dubida. Fomos sempre 6, o noso número, e cumpristes esas 6 condicións.
A estes Conselleiros. Moitas grazas pola vosa dedicación desinteresada, polas vosas horas de traballo e pola vosa ilusión. Por cero euros, só a cambio do salario emocional que vos prometín.
Desexo de corazón que os que veñan detrás melloren todo o conseguido. Pero hai algo no que só vos poderán como moito empatar. Ilusión, honestidade e deportivismo. Niso ninguén vos vai gañar.
Para finalizar dicirlles que foi unha Honra ser Presidente do Deportivo durante estes anos. Creo que deixo unha institución mellor, do Século XXI, con importantes desafíos por diante e que entre todos poderemos alcanzar. Volverei ao meu asento, fareino o próximo día fronte ao Córdoba. Desde xa. E ese será o meu único lugar. Nin espero nada, nin pido nada, nin aspiro a nada. Si espero algo, respecto. Tan necesario. E dígoo tamén con respecto aos que fan outras cousas. Tampouco estarei en ningunha sombra, estarei ao sol, noutros sitios pero ao sol. Nunca estiven en ningunha organización na sombra, nin en organizacións dubidosas, nin en paraísos fiscais... Iso déixollo a outros. Son outros os que están á sombra. Estou aquí, na Coruña, onde nacín, onde vive a miña familia, onde viven moitos dos meus amigos e está a miña empresa. Ao sol e sen esconderme de ninguén. Neste sentido, recoñezo que aínda me sorprenden cousas que leo e escoito. Certamente moitos saben quen son, pero son moitos menos os que me coñecen.
Tampouco farei comunicados, nin entrevistas con recomendacións aos que veñan detrás.
Aproveito este momento para dicir que si votarei nesta Xunta de Accionistas, por responsabilidade e despois de escoitar a todos. Cando renunciamos non sabiamos nin quen ía presentarse. Participarei por responsabilidade como accionista e coas moitas persoas que confiaron no meu criterio. Todos temos dereito a opinar; no meu caso, é o único que me queda, opinar, a responsabilidade será dos novos reitores aos que desexo o mellor, sexan uns ou outros.
Señores e señoras accionistas, son e sempre serei do Deportivo. Nin máis nin menos. Cheguei en xaneiro de 2014 contento e voume contento en maio de 2019. Empeza unha nova etapa que desexo fáganos máis felices a todos. Moitas grazas polo seu apoio, pola súa comprensión e polas súas atencións.
Moita sorte e ¡Forza Dépor!
